"Oraya gitmemeliydim."

Karanlık otoparkta bisikletimle çıkış yolunu arıyordum. Çok dolaştım ama ne çıkış ne de insan görebiliyordum. Sonunda otoparkın ucuna, karanlık ve derin bir yere ulaştım.

“Orada mı?” diye düşünerek bisikletten indim ve yavaşça içeri girdim. Ama köşedeki küçük bir kapıdan bir kadın başını uzatıp bana baktı. Tüm vücudumda tüyler diken diken oldu ve donup kaldım ama zorla kendimi toparlayıp bisiklete binip karşı yöne doğru hızla kaçtım.

Arkamdan topuk sesleri uzaklaşmıyordu, peşimden geliyordu. Hızla pedal çevirdim. Sonra karanlıkta kendi evimin kapısı göründü. Bisikleti fırlatıp kapıyı açıp içeri girip köşeye saklandım. Nefes nefese hiçbir şey olmamasını umuyordum.

Tık. İçeri girmişti. Burun buruna dolaştıktan sonra bana doğru saldırmaya başladı. Boğulma acısından bağıramadım. Üzerime çöktü ve paramparça olan boğaz sesiyle bağırdı.

“Sen kimsin! Yüzünü göster!”

Birden uyanıp kabusa girdiğimi anladım. “Ah, henüz bitmemişti…” Normalde kabusa girsem bile asla gözlerimi açmazdım ama bu sefer kendiliğinden açtım. Siyah bir cisim boğazımı sıkıyordu ve yüzünü göstermemi söylüyordu. “Bu şekilde ölebilirim” korkusuyla panik oldum.

Ne kadar sürdü…

Kedi beni uyandırınca kurtuldum. Bir süre rüya mı gerçek mi ayırt edemedim ve sersemlemiştim.

<Kâbus> serisi yayınlanıyor.