"ไม่ควรไปที่นั่น"

ฉันกำลังมองหาทางออกจากลานจอดรถที่มืดมิด ฉันขับรถไปเรื่อย ๆ แต่ก็หาทางออกหรือคนไม่เจอ ในที่สุด ฉันก็มาถึงปลายลานจอดรถ ซึ่งเป็นที่มืดและลึก

ฉันคิดว่า "มันจะต้องอยู่ทางนั้น" ฉันจึงลงจากจักรยานและเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ แต่ผู้หญิงคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากประตูเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงมุมและจ้องมองฉัน ฉันขนลุกไปทั่วร่างกายและแข็งทื่อ แต่ฉันก็สามารถหันหลังกลับและขี่จักรยานไปทางตรงข้ามได้อย่างหวุดหวิด

เสียงส้นรองเท้าดังตามหลังฉัน ไม่ได้หายไป แต่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ฉันเหยียบแป้นเหยียบอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดฉันก็เห็นประตูห้องของฉันในความมืด ฉันโยนจักรยานทิ้งและเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็วแล้วซ่อนตัวอยู่ที่มุม ฉันกลั้นหายใจและภาวนาให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ก๊อก ๆ มันเปิดประตูเข้ามา มันดมไปทั่วและมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาหาฉันเหมือนสัตว์ร้าย คอของฉันถูกบีบแน่นจนฉันร้องไม่ไหว มันกดฉันลงไปและตะโกนด้วยเสียงที่แตกสลาย

“คุณเป็นใคร! แสดงหน้ามา!”

แล้วฉันก็ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ฉันถูกผีอำ "โอ้ ยังไม่จบ..." ปกติแล้วฉันจะไม่ลืมตาตอนถูกผีอำ แต่ครั้งนี้ฉันลืมตาโดยไม่รู้ตัว วัตถุดำกดลงบนคอของฉันและตะโกนให้ฉันแสดงหน้า "ฉันอาจจะตายได้" ความกลัวครอบงำฉัน

นานแค่ไหนแล้ว...

แมวของฉันเขย่าฉันจนฉันตื่นขึ้นมาในที่สุด ฉันมึนงงอยู่พักหนึ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองฝันหรือไม่

<ฝันร้าย> ตีพิมพ์ต่อเนื่อง