"Ik had daar niet naartoe moeten gaan."

Ik was op zoek naar de uitgang van de donkere parkeergarage met mijn fiets. Ik had een tijdje rondgelopen, maar geen uitgang of mensen gevonden. Toen kwam ik aan het einde van de parkeergarage, in een donker en diep gebied.

"Is dat het?" dacht ik terwijl ik van mijn fiets stapte en langzaam naar binnen liep. Maar vanuit een kleine deur in de hoek keek een vrouw naar me. Mijn hele lichaam was bedekt met kippenvel en ik kon niet bewegen, maar ik draaide me snel om, sprong op mijn fiets en reed de andere kant op.

De hakken achter me bleven klinken en volgden me. Ik trapte met alle kracht op de pedalen. Toen zag ik in de duisternis mijn voordeur. Ik gooide de fiets weg, deed de deur open en duikte in een hoek. Met ingehouden adem hoopte ik dat er niets zou gebeuren.

Klak. Het kwam de deur binnen. Het snuffelde en keek rond, en rende als een beest op me af. De pijn van de klemmende keel maakte het onmogelijk om te schreeuwen. Het drukte me neer en schreeuwde met een verscheurde stem.

"Wie ben jij! Laat me je gezicht zien!"

Toen werd ik wakker en had ik een nachtmerrie. "Ah, het was nog niet voorbij..." Normaal gesproken open ik mijn ogen nooit wanneer ik een nachtmerrie heb, maar deze keer opende ik mijn ogen zonder dat ik het doorhad. Een zwart object drukte mijn nek naar beneden en schreeuwde om mijn gezicht te zien. De paniek overviel me door de angst om te sterven.

Hoelang duurde het...?

Toen de kat me wakker schudde, kon ik eindelijk ontsnappen. Ik was een tijdje verward, niet wetende of het een droom of realiteit was.

<Nachtmerrie> reeks in voortzetting.